Oda serin ama içerideki hava yoğundu, dokunulmadan bile hissedilen bir gerilimle doluydu. Petite kızın açık teni, loş ışıkta neredeyse yumuşak bir parıltı gibi görünüyordu. Karşısındaki adam, güçlü ama sessiz bir varlıkla yaklaştığında, aralarındaki fark daha da belirginleşti. Ama tam da bu zıtlık, onları birbirine çeken şeydi. Göz göze geldiklerinde kelimelere ihtiyaç kalmadı. Kızın başını hafifçe yana eğdi, davetkâr ama temkinli bir nefesle. İlk dokunuş sırtında dolaşırken, teni ürperdi, ama geri çekilmedi. O an bedenin hafızası devreye girdi; dokunulmakla kalmadı, yönlendirildi. Her adım, aralarındaki farkı değil, o farktan doğan uyumu vurguladı. Sessizliği sadece derinleşen nefesleri sikiş sesleriyle bölüyordu.