Odaya sessizlik hâkimdi, sadece bedenlerin yaklaşırken çıkardığı yumuşak sesler duyuluyordu. Gözlerinde belirgin bir güven vardı, yıllar içinde kurulan bir bağın getirdiği rahatlıkla. Onun dokunuşu kararlı ama aceleci değildi, neyin nerede durduğunu biliyordu. Karşısındaki beden, onun her hareketine istekle cevap veriyor, küçük tepkilerle onu yönlendiriyordu. Ellerindeki nesne, önceden paylaştıkları bir arzunun parçasıydı ve kullanılışı özenle hazırlanmıştı. Her şey yavaş, dikkatli, netti. Aralarındaki iletişim sözcüksüzdü ama çok şey anlatıyordu. Nefesler birbirine karıştı, zaman algısı silindi. O an, iki kişinin yalnızca bedenen değil, tüm benlikleriyle bir araya geldiği nadir anlardan biriydi.