O evde aylarca birbirlerine mesafeli davranmışlardı. Gündüzleri sıradan sohbetlerle geçen zaman, geceleri ağır bir sessizliğe dönüşüyordu. Aynı mutfağı paylaşıyor, aynı banyodan çıkan buharı sırayla soluyorlardı ama hiçbir temas olmamıştı. O gece, ince geceliğiyle oturma odasında yürürken fark etti adam bakıyordu. Gözlerini kaçırmadı, kaçırmak istemedi. Yanına oturduğunda dizleri hafifçe birbirine değdi. Nefesleri sessizdi, konuşmadılar. Elini uzattığında adam geri çekilmedi. Parmak uçları tenine değdiği an, o güne kadar biriktirdikleri her bakış, her bastırılmış dürtü bir anda serbest kaldı. Ne olduğu değil, ne kadar sürdüğü önemliydi artık. O an sadece bedenler konuşuyordu ve çatının altındaki sessizlik, yerini derin bir ritme bırakmıştı.
