Atölyede herkes çoktan çıkmıştı. Koridorda yankılanan ayak sesleri, nöbetçi görevlilerin son turlarıydı. Loş ışıklı sınıfta yalnızca çizim masalarının üzerine dağılmış kağıtlar ve iki kişilik bir sessizlik vardı. Kadın eğilmişti, kalem kutusunu toplamaya çalışıyordu ama kalçasının gölgesi, masa lambasının altında belirginleşmişti. Adam gözlerini kaçırmadı, çünkü artık kaçırmak istese de başaramıyordu. O an bir şey oldu; belki kalemin yere düşmesi, belki dizlerinin hafifçe değmesiyle başlayan temas, bir anda soluksuz bir yakınlığa dönüştü. Masanın altı karanlıktı ama dizlerinin üzerindeki baskı, nefeslerini değiştiriyordu. Bir anlık cesaretle yaklaştığında kadın geri çekilmedi. Parmakları onun beline dokunduğunda kimse konuşmadı. Sadece odanın kapısına dönük bir kulak vardı, yakalanma ihtimali onları ürkütmüyor, aksine aralarındaki gerilimi daha da yükseltiyordu.