Lezbiyen kadınlar ılık akşam ışığı salonun içine sızarken, ikisi kanepeye yakın oturmuş, bardaklarında kalan son yudum şarabın etkisinde yavaş konuşuyorlardı. Konuşmalar kesildiğinde sessizlik bir boşluk gibi değil, dolu dolu bir güven gibi yerleşti aralarına. Parmakları usulca birbirine değdi; biri diğerinin elini tuttuğunda, bu sıradan bir dokunuş gibi değildi. Yavaşça yanına sokuldu, saçlarının arasına yüzünü gömdü ve yıllardır dokunulmamış bir tenin sıcaklığını fark etti. Dudakları yavaşça boynuna değdiğinde, kadının nefesi titredi. Arzunun burada da hâlâ bir yeri olduğunu, yaşanmışlıkların içinde taze kalan bir ihtiyaçla hissediyorlardı. Hiç acele etmediler; her öpüş, her dokunuş, tanıdık ama yeniden keşfedilen bir yer gibiydi. Ve o gece, zaman gibi ten de yavaşladı; sadece birbirlerine adanmış bir ritim kaldı geriye.